சனி, 18 ஆகஸ்ட், 2012

வலியை உணர்ந்தேன்! (சிறுகதை)




நான் ஒரு நிறுவனத்திலிருந்து இப்போதுதான் மற்றொரு நிறுவனத்திற்குச் சென்று பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். முந்தைய நிறுவனத்தைவிடப் பன்மடங்கு சிறந்தது. அளவான பணி. நிறைவான ஊதியம். மனதுக்குத் திருப்தி. தொடர்ந்து பணி செய்து கொண்டிருந்தபோது அன்றொரு நாள் என் ஆசிரியரைச் செல்பேசியில் அழைத்தேன். அவர், ஹலோ...ஹலோ... என்பதுபோல் பேசிவிட்டு, நன்றாகக் கேட்கவில்லை என்று கூறி, பேச மறுத்துவிட்டார். இது எனக்கு மிகுந்த வருத்தத்தைத் தந்தது.

அவருடன் பணியாற்றுகின்ற ஒருவரிடம் விவரம் கேட்டேன். அதற்கவர், உங்களைப் பணியில் சேர்த்துவிட்ட அவருடைய பேச்சைக் கேட்காமல் வேறு நிறுவனத்தில் பணிக்குச் சேர்ந்ததுதான் அவரின் வருத்தம். நீங்கள் அவ்வாறு செய்திருக்கக்கூடாது என்று கூறினார்.

அப்படியானால், குறைவான ஊதியம் கொடுத்தாலும் ஒரே நிறுவனத்தில்தான் தொடர்ந்து பணியாற்ற வேண்டுமா? நம் திறமைக்குரிய பணியையும் ஊதியத்தையும் வழங்குகின்ற நிறுவனம் நாடிச் செல்லவே கூடாதா?

அப்படியல்ல. எல்லா ஏற்பாடுகளும், ஊதிய உயர்வும் செய்து கொடுக்கும்படிதானே அந்நிறுவனத்தாரிடம் சொல்லியிருந்தார். அதற்குள் நீங்கள் தம் விருப்பப்படி சுயமுடிவு எடுத்ததுதான் அவருக்குப் பிடிக்கவில்லை என்று கூறினார்.

அந்த நிறுவனத்தில் ஏற்கெனவே நான் கேட்ட ஊதியத்தை அவர்கள் கொடுக்கவில்லை. ஆசிரியரை வைத்துக்கொண்டுதான் ஊதியம் பற்றிப் பேசினேன். அதில் சிறிதளவுதானே உயர்த்தினார்கள்? நான் கேட்டதை முழுமையாகத் தரவில்லையே? பிறகு எப்படி அவர்கள் இன்னும் உயர்த்தித் தருவார்கள் என்று எதிர்பார்க்க முடியும்?

அப்பணிக்குத் தங்களை நியமித்ததே அவர்தாமே? பிறகேன் அவரிடம் சொல்லாமல் சென்றீர்? என்று அவர் கேட்டார்.

அது உண்மைதான். என் ஆசிரியர்தாம் என்னை அப்பணிக்கு நியமித்தார். நான் மறுக்கவில்லை. ஆனால் சொல்லாமல் சென்றுவிட்டேன் என்பது முற்றிலும் தவறு. அந்நிறுவனத்தார் பேச்சு வார்த்தைக்கு அமரும் முன்னரே, நான் என்னுடைய நிலைப்பாட்டை ஆசிரியரிடம் கூறிவிட்டேன்.  பின்னரும் என் நிலையை விளங்கிக்கொள்ளவில்லையானால் நான் என்ன செய்வேன்?

அப்படிப் பார்த்தால் அவரும்தான் அவ்வாறு செய்துள்ளார். இருபத்தைந்து ஆண்டுக் காலம் ஒரு தலைசிறந்த கல்லூரியில் பணியாற்றினார். தம் திறமைக்கும் பணிக்கும் உரிய ஊதியத்தையும் உயர்வையும் வழங்காததால் அதைவிட்டு வெளியேறினார். அதைவிடச் சிறந்த ஊதியத்தில் இப்போது எழுத்துப் பணியாற்றுகிறார். இதில் தவறேதும் இல்லையே. இதுதானே இயல்பு. ஒவ்வொருவரும் தம்முடைய உயர்வைத்தான் பார்க்க வேண்டுமே தவிர ஒரே இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்டு சிரமப்பட்டேனும் தொங்கிக்கொண்டிருக்க வேண்டுமென்ற அவசியமில்லையே என்று உறுதிபடக் கூறினேன்.

அது மட்டுமில்லை. ஊதியம் குறைவு என்பதற்காக மட்டும் நான் அந்த நிறுவனத்தைவிட்டு வெளிவரவில்லை. அங்குள்ளவருக்கு என்மீது நம்பிக்கையே இல்லை. அங்கிருந்த முதலாளி அவருடைய கணிப்பொறியில் ஒரு சிறப்பு மென்பொருளைப் பதிவுசெய்துகொண்டு என் கணிப்பொறியோடு இணைத்துவிட்டு, நான் பணி செய்கிறேனா, இல்லையா என்று உளவு பார்க்கும் வேலையைத்தானே செய்துகொண்டிருந்தார். என்மீது நம்பிக்கை இல்லாத ஒரு நிறுவனத்தில் என்னால் எப்படிப் பணியாற்ற முடியும்? நான் அங்கு செய்தது மூன்று பேருடைய வேலை. இன்றைக்கு அந்த மூன்று பேருக்கும்  தனித்தனியே கொடுக்கும் சம்பளம் நான் கேட்டதைவிட அதிகம். நான் வெளியே வந்து ஓராண்டாகியும் ஒரு புதிய நூலையும் அவர்கள் வெளியிடவில்லை. நான் முடித்துக் கொடுத்ததைக்கூட அவர்கள் இன்னும் வெளியிடவில்லை. அப்படியிருக்கும்போது, புதிதாக ஒரு நூல் வெளியிட இரண்டு, மூன்று ஆண்டுகள்கூட ஆகலாம். என்னுடைய பணிச்சுமையையும் அதை நான் எவ்வாறு செயலாற்றினேன் என்பதையும் இப்போது அவர்கள் நன்றாகவே உணர்ந்திருப்பார்கள்.

சரி, உங்களுடைய ஆதங்கத்தையும் வலியையும் நான் அவரிடம் எடுத்துச் சொல்கிறேன் என்று அவர் புறப்பட்டுவிட்டார்.

என்னுடைய ஆசிரியர் என்மீது கோபப்பட்டு என்னிடம் பேசாமலிருந்தபோது நான் உணர்ந்த வலிதான் எனக்கு அதை ஞாபகப்படுத்தியது. அதாவது என்னுடைய மாணவி ஒருவர், அவர் என்னைவிட வயதில் மூத்தவர். அவர் ஒரு தடவை என்னிடம் சற்றுக் கடுமையாகப் பேசிவிட்டார் என்பதற்காக நான் அவரிடம் ஓராண்டுக்காலம் பேசாமல் இருந்துவிட்டேன். இப்போதுதான் அவருடைய அந்த வலியை உணர்ந்தேன். உடனே அவரைச் செல்பேசியில் தொடர்புகொண்டு பேசலானேன். அப்போது அவர் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. அவருக்கு மட்டுமில்லை. எனக்கும்தான் அது மிகுந்த மகிழ்ச்சியைத் தந்தது.